இருட்டுக்கடை அல்வா – வசந்தா பாலன்

ஓட்டல் வாட்சுமேன் “சார்! இருட்டு கடை அல்வா இங்க அவுங்க குடோனிலே கிடைக்கும்.ஆள் இருக்கு சார் சொல்லுங்க எவ்வளவு வேணும் ” என்றார். ஏனோ மனம் ஒப்பவில்லை. எனக்கென்னமோ அந்த கடைக்கு நேரில் சென்று சுட சுட அந்த அல்வாவை வாழை இலையில் வாங்கி அப்படியே ஆபாயில் போன்று அள்ளி லபெக்கென்று வாயிலிட்டு விழுங்கி கண் மூடி தியானித்து உடலின் அத்தனை ருசி மொட்டுகளுக்கும் அல்வாவின் ருசியைக் கடத்தி அந்த சுவை உடல் முழுக்க பரவி சென்று சேரும் வரை சப்பு கொட்டி விட்டு கையில் ஒட்டியிருக்கும் அல்வாவின் பிசுறுகளுக்கு ஓசி மிக்சர் வாங்கி அதையும் சாப்பிட்டு விட்டு எச்சிக்கையை பேண்டில் தடவியபடி பஜாரில் வலம் வருவது ஊர்நினைவில் நகரில் வாழும் கிராமத்தானின் மனம்.

அங்காடித்தெருவில் நடித்த தம்பி முத்துராஜ் நெல்லையில் இருந்தான். அவனுக்கு அலைபேசினேன். அவன் தானே வாங்கி வருவதாகவும் வரிசை நீண்டதாக இருக்கும் என்றும் சொன்னான். “இல்லை முத்து ராஜ், நானே சென்று வரிசையில் நின்று வாங்கனுமுன்னு நெனக்கிறேன். 8.40 க்கு தான் சென்னைக்கு டிரையின் என்றேன். எத்தனை மணிக்கு கடை திறக்கும்? என்று வினவினேன்.

5.30 மணிக்கு திறப்பார்கள் சார். ஆனால் 4 மணியிலிருந்து கூட்டம் நிற்கத்துவங்கும் என்று சொன்னான்.

மணி 4 மணி ஆகியிருந்தது.கிளம்பலாம் என்று முடிவெடுத்து இருட்டுக்கடையை நோக்கி பல்லிளிக்கும் நெல்லை வெயிலின் உக்கிரத்தில் கிளம்பினேன்.

என் மனைவி “எதுக்கு இப்ப இப்படி பண்றீங்க? அவன் தான் வாங்கிட்டு வந்து தர்றேன்னு சொல்றானே” என்று சலித்துக் கொண்டாள்.

எனக்கு கடைத்தெருவை வேடிக்கைப் பார்ப்பது அழகும் மகிழ்ச்சியும் நுரைத்து பொங்கும் ஆற்றில் நீந்துவது போன்றிருக்கும்.

அங்காடித்தெரு படத்திற்கு என்ன கதை என்று முடிவு செய்வதற்கு முன்பு ரங்கநாதன் தெருவில் காலை 6 மணியிலிருந்து 12 மணிக்கு வரை முன்பும் பின்னுமாக அலைவேன்.

தேநீர்,வடை, பழச்சாறு, கரும்பு சாறு, ரோஸ்மில்க், பஞ்சு மிட்டாய், பாதாம்பால் என கண்ணில் கண்டதெல்லாம் வாங்கி தின்றபடி அலைவேன்.

மாலை 6 மணிக்கு வந்தால் அவிச்ச வேர்க்கடலை, பானிபூரி, பேல்பூரி, பால்ஐஸ், சூஸ்பொரி, தேங்காய் பர்பி, அவிச்ச மரவள்ளிக்கிழங்கு, மாங்காய் பத்தை,அன்னாசி துண்டு என நேரத்திற்கு ஏற்ப எதையாவது வாங்கி கொறித்தபடி தெருவிற்குள் வலமும் இடமுமாக நள்ளிரவு 12 மணிக்கு வரை அலைவேன். அந்த அலைபாயும் கண்களோடும் ருசி சுரக்கும் மனதோடும் இருட்டுக்கடையை நோக்கி சென்று கொண்டிருந்தேன்.

இருட்டு, இருள். இரவு இதன் காதலர்கள் தானே நாம் யாவரும்,

நாம் அனைவரும் இருளின் பிள்ளைகள் தானே. பாரதியின் குறைவான ஒளியில் காணும் பொருள்கள் எல்லாம் அத்தனை மணிமணியாக மின்னும்.

அந்த ஒளியில் காணும் கட்டிடங்கள்,கடைவிரித்திருக்கும் பொருள்கள், இருளில் கடக்கும் விலங்குகள், வேலை முடிந்து சோர்வோடு நகரும் மனிதர்கள் சாலையில் கடக்கும் வாகனங்களின் முகப்பு ஒளி பட்டு தெறித்து அந்த நிழல் அந்த இரவை தோற்றமயக்கமாக்கும். விலங்குகளின் கண்கள் கோலிக்குண்டுகள் போல மின்னும். பெண்கள் குறைவான ஒளியில் அவர்களுக்கு யாரும் இணையில்லை என்று தோற்றப்பொழிவு காட்டுவார்கள். இரவில் படம்பிடிக்க இயக்குநர்களும் ஒளிப்பதிவாளர்களும் காதலாகி கசிந்துருகுவார்கள்.

நம் கட்டுப்பாட்டுக்குள் இருக்கும் ஒளியும் இருளும் திரையில் ஓவியமாக இருக்கும். இருள் காதலை காமத்தோடு வரைவதைப் போல பயத்தையும் திகிலையும் பதட்டத்தோடு வெளிப்படுத்தும்.இருட்டு ஒரு பொருளுக்கு எத்தனை அழகையும் அற்புதத்தையும் வழங்குகிறது என்று அல்வாவை மனதில் மீள்உருவாக்கம் செய்து சுவைத்தபடியே 14, கீழ ரத வீதிக்கு பயணித்துக்கொண்டிருந்தேன். இருட்டுக்கடை அல்வா திகட்டாத தித்திப்பை தமிழர்களின் நாக்குக்கு படையல் செய்திருந்தாலும் இருட்டு கடை உரிமையாளர் கொரோனாத் தொற்றுக்கு பயந்து தற்கொலை செய்து கொண்ட பெருங்கசப்பை தமிழகம் விழுங்க முடியாமல் திணறியது.

80 வருட பாரம்பரிய அல்வாவின் ருசி நாடி நரம்பெல்லாம் தலைமுறை தலைமுறையாக கடத்தப்பட்டிருக்கும். ஆனால் இனிப்பு அவரின் நினைவிலும் நாக்கிலும் சின்னங்சிறு துளி கூட சேகரமாகாமல் போனது எப்படி என்பது விளங்கமுடியா புதிராக இருக்கிறது.வாழ்நாள் முழுக்க இனிப்போடு உறவாடிய ஒரு மனிதன் தன்னை இப்படி கசப்பிற்கு ஒப்பு கொடுத்து விட்டானே என்று தோன்றியது

என் நண்பனுக்கு சர்க்கரை அளவு 400லிருந்து 500 இருக்கும். ஆனால் இனிப்பை பார்த்தால் விடமாட்டான். டே பாத்துடா என்றால் இனிப்பை திங்காமல் கசந்து கசந்து சாவற்கு இனிப்பை ருசித்து சாப்பிட்டு கொண்டே சந்தோசமாக சாகிறேன் என்னை மொய்க்கிற எறும்புகளுக்கு படையாலாகிறேன் என்பான்

நான்கு மாதங்களுக்கு முன்பு அந்த கடையின் உரிமையாளரின் பெயர்த்தியை திருமணம் செய்த மாப்பிள்ளை வரதட்சிணையாக கடையை தன் பேரில் எழுதிக்கேட்கிறார் அதற்காக உடல்ரீதியாகவும் மனரீதியாகவும் துன்புறுத்துகிறார் என்று கண்ணீரோடு அந்த பெண் பேசியதை ஏதோ ஒரு தொலைக்காட்சியில் பார்த்த நினைவு.

அமுத பாற்கடலை கடைகிற ஒரு குடும்பத்தின் சாப்பாட்டு மேஜை முழுக்க கசப்பு பரிமாறப்பட்டிருக்கிறதே ஏன்..வாழ்வே அர்ப்பமாயையோ ஆழ்ந்த பொருள் இல்லையோ…ஆனால் இத்தனை கசப்பும் கசடும் நிறைந்த வாழ்வில் இத்தனை தித்திப்பான அல்வாவை வாழ்நாள் நேர்த்திக்கடன் போட்ட பக்தனைப்போல அவர்கள் எத்தனை கடமையாக செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். ஒரு துளி அல்வா எப்படி எல்லாத்துன்பங்களிலிருந்தும் நம்மை மீட்கிறதோ அது போன்று அவர்களையும் அல்வா தான் மீட்டுகிறது.துன்பங்களிலிருந்து மீள தானோ நான் உங்களைப்போல அல்வாவை தேடி இருட்டில் விழுந்துகொண்டிருக்கிறேன்.